بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد
باد غیرت به صدش خار پریشان‌دل کرد
قرّه‌العین من آن میوه‌ی دل یادش باد
که چه آسان بشد و کار مرا مشکل کرد
آه و فریاد که از چشم حسود مه چرخ
در لحد ماهِ کمان‌ ابروی من منزل کرد

از جمله غزل‌های حافظ که هیچگاه نمیتوانستم با آن ارتباط برقرار کنم، همین غزل بود… تا این که چند روز پیش، این پیامکِ پدری افغانستانی در گوشیِ فرزندِ از دست رفته‌اش را دیدیم:"جانِ پدر کجاستی؟”

تازه فهمیدم که غزل حافظ در فراقِ فرزندِ منزل کرده در لحدش، از عارفانه‌ترین غزلیات اوست… راستی کدام عشق است که شبیه‌تر از مهرِ پدر و مادر به عشق الهی باشد؟! مگر نه این است که عشق متعالی یعنی قلبِ صنوبری‌ات در بیرون از خودت بتپد؟ بی‌چشمداشتِ هیچ پاسخی!…

بغضی که در این پیامک است، در افسانه‌ی عشق فرهاد نیست. نمی‌دانم چرا از مهر پدر و از ایثار مادر، منظومه‌ها نساخته‌اند؟!

و چنین تقدس عظیمی را امروز به داروین‌مسلک ها سپرده‌اند تا بی‌شرمانه بگویند: “مهر پدر و عشق مادر، چیزی جز تمایلِ خودخواهانه‌ی آنها برای تداومِ خودشان در فرزند نیست"… این نگاه نیز نهایتا انسانِ آینده را بی‌رحم خواهد کرد… شاید بی‌رحم‌تر از تروریست‌هایی که میوه‌ی دل پدر را نرسیده چیدند…

#جان_پدر_کجاستی
#دانشگاه_کابل