یکی از این شعرای معاصر متعهد و انقلابی کشورمان، سید محمدحسین بهجت تبریزی، متخلص به شهریار است که در وصف اهل بیت(علیهم السلام) و انقلاب اسلامی، و به خصوص سیدالشهدا(علیه السلام) و عاشورا شعرهای ماندگاری سروده است. شهریار برای محرم نغمه‌های بسیاری سرود و در قطعه شعری با نام (کاروان کربلا) در وصف سالار شهیدان امام حسین علیه السلام می‌سراید:

?شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین / روی دل با کاروان کربلا دارد حسین

?از حریم کعبۀ جدّش به اشکی شست دست / مروه پشت سر نهاد امّا صفا دارد حسین

?می‌برد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم / بیش از اینها حرمت کوی منا دارد حسین

?پیش رو راه دیار نیستی کافیش نیست / اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین

?بس که محمل ها رود منزل به منزل با شتاب / کس نمی‌داند عروسی یا عزا دارد حسین

?دست آخر کز همه بیگانه شد دیدم هنوز / با دم خنجر نگاهی آشنا دارد حسین

?شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا / جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین

?اشک خونین گو بیا بنشین به چشم “شهریار” / کاندرین گوشه عزائی بی ریا دارد حسین شهریار پس از پیروزی انقلاب اسلامی با اشعاری چون تشریف قبول و مقام رهبری با جان و دل همنوایی با انقلاب را آغاز کرد، چنانکه باز خود می‌گوید: «تا سال‌های آخر عمر هیچ‌گاه از جهاد قلمی باز نایستاده‌ام» و در حقیقت این مسایل همان ایمان و اعتقادی وی را به معارف اسلام و عرفان نشان می‌دهد.

?شبهه⁉️

با توجه این که قرآن ما را از سبّ و لعن کفار برحذر می دارد، چرا در زیارت عاشورا شاهد لعن و نفرین هستیم؟

?پاسخ شبهه: 

بروز این شبهه به خاطر فرض چند معلوم غلط و در نتیجه حکم ناصحیح می‌باشد. در واقع اصل صورت مسئله غلط است و متأسفانه بسیار نیز مورد سوء استفاده در ضد تبلیغ قرار گرفته و شایع شده است.ابتدا باید معانی «سبّ» و «لعن» را بدانیم تا هر لعنی را سبّ نشمرده و موارد لعن را نیز بشناسیم و سپس باید بدانیم که قرآن کریم نسبت به هر یک چه موضع یا امر و نهی و فرمانی دارد؟

?سبّ، یعنی فحش دادن و ناسزا یا دشنام گفتن. آموزه‌های اسلامی، چه در قرآن و چه در کلام اهل عصمت (علیهم السلام) و چه در سیره و رفتار آنان، با هر گونه «سبّ» و دشنام دادنی مخالف است و به شدت از آن نهی می‌نماید. تا جایی که حضرت رسول اعظم (صل الله علیه و آله) می‌فرمایند: «فحاش به بهشت نمی‌رود».

به ویژه در کلام وحی از فحش دادن به مقدسات و اله‌های کاذب کفار منع شده است و علت اصلی آن چنین بیان شده است که بالتبع آنها نیز متقابلاً به إله و معبود شما فحش خواهند داد، در حالی که او خدای حقیقی است: «وَ لا تَسُبُّوا الَّذينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ كَذلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلى‏ رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَيُنَبِّئُهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ» (الأنعام، 108) شما مؤمنان به آنان كه غير خدا را مى‏خوانند دشنام مدهيد تا مبادا آنها از روى دشمنى و نادانى خدا را دشنام گويند، ما بدين سان براى هر امتى عملشان را بياراستيم و عاقبت بازگشت آنان به سوى پروردگارشان است، و او از اعمالى كه می كرده‏اند خبرشان میدهد.

بدیهی است که از علل اصلی این منع، یکی جلوگیری از حرمت شکنی آن هم نسبت به الله جل جلاله و اعتقاد به او در جامعه است و یکی جلوگیری از هلاکت بیشتر کفار. چرا که فحش به بت یا إله‌ای دروغین و ساختگی، تأثیر خاصی به جز رواج بی‌ادبی در خود و جامعه ندارد، اما فحش به «الله جل جلاله» سبب هلاکت قطعی فحاش می‌گردد و خداوند بندگانش را دوست داشته و رحمان و رحیم است.

?اما معنای لعن به هیچ وجه فحش و ناسزا و دشنام نیست، بلکه «دور دانستن از رحمت الهی» می‌باشد و بدیهی است که انسان‌ها از دو دسته خارج نیستند، یا ظلّ رحمت الهی هستند و یا از دایره‌ این رحمت خارج می‌باشند، که به گروه اول «مرحوم» و به گروه دوم «ملعون» می‌گویند. دشمنان خدا و اسلام سعی دارند در جنگ روانی و تبلیغاتی، حتی شده با ماسک خدا، اسلام، دین، اخلاق و … وارد شوند و با اشاعه‌ی «اما، اگر و شاید»ها، نگذارند مسلمان خط روشن و واضحی داشته و دوست و دشمن را بشناسد و قاطعانه اعلام مواضع نماید! تا بدین سبب جناح مؤمنین و مسلمین تضعیف گردد و دشمن‌شناسی نیز برای آنان میسر نگردد و قلوبشان نسبت به دشمنان رئوف شود. لذا شایع می‌کنند: نباید لعن کرد، از کجا معلوم، شاید او نزد خدا مقرب‌تر و بهتر و عزیزتر است و …!

از رو شاهدیم که خداوند متعال نه تنها گروه‌های خاصی و از جمله ظالمین را در کلام خود «لعن» می‌فرماید، بلکه تأکید می‌نماید که جزای کفار و ظالمین همین لعنت شدن از سوی خدا، ملائکه و جمیع انسان‌ها (از مسلم و غیر مسلم) می‌باشد: «أُولئِكَ جَزاؤُهُمْ أَنَّ عَلَيْهِمْ لَعْنَةَ اللَّهِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعينَ» (آل‌عمران، 87) اينان جز ايشان اين است كه لعنت خدا و ملائكه و همه مردم شامل حالشان گردد.

و نیز می‌فرماید:«إِنَّ الَّذينَ كَفَرُوا وَ ماتُوا وَ هُمْ كُفَّارٌ أُولئِكَ عَلَيْهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعينَ» (البقره، 161) همانا كسانى كه كافر شده و در حال كفر مردند لعنت خدا و ملائكه و همه مردم شامل حال ايشان است‏.

(دقت شود که این لعنت کردن به مسلمین یا شیعیان اختصاص نیافته است، بلکه می‌فرماید جمیع انسان‌ها آنها را لعنت می‌کنند). پس، خداوند متعال نه تنها از «لعن» منع ننموده است و این ادعا جوّی کاذب است، بلکه تصریح نموده است که همه انسان‌ها کفار، مشرکین و ظالمین را لعن می‌کنند و این لعن نیز در طول لعن ملائکه و خداوند متعال است.

?زیارت عاشورا نیز دانشگاه «تولّی و تبری»، یعنی دوست‌شناسی و دشمن شناسی است و بیانیه اعلام مواضع توسط زایر است. چه آن که در سرتاسر زیارت عاشورا، ذکری از مناقب سید‌الشهداء امام حسین علیه‌السلام به میان نمی‌آید، بلکه سراسر اعلام مواضع شخص زایر است. من سلام می‌دهم، من لعنت می‌کنم، من برائت می‌جویم، من تقرب می‌جویم، من از خدا می‌خواهم، من امید توفیق خونخواهی دارم و …، و خلاصه سراسر سخن از «من» و «مواضع من» است و انسان باید بداند که کدام شخص یا گروه یا جبهه‌ای در ظل رحمت است و کدام دچار «لعنت»، یعنی دور شده از رحمت الهی می‌باشد. آن هم در برهه‌ای که این دو گروه مقابل هم ایستاده‌اند. – چه در گذشته و چه در حال.

منبع:

@x_shobhe3

⁉️سؤال:

هزینه برای گریه بر امام حسین علیه السلام، از جمله پول مداح و واعظ بهتر است، یا همان پول، صرف خنداندن یتیم شود؟

?پاسخ
مجبور نیستیم بین این دو یکی را انتخاب کنیم،اهل ولایت، هر دو را به خوبی انجام می‌دهند.
مغرضین هستند که هیچ کدام را انجام نمی‌دهند و فقط …

?️مهم است که بدانیم ;
به غیر از لبخندی گذرا و سیری “شکم"، دین و فرهنگ هم مهم است.

?️مهم است که بدانیم ;
آیا باید در کنار فقر اقتصادی، فقر فرهنگی هم دیده شود یا خیر؟

?️مهم است که بفهمیم ;
همه بدبختی‌ها، از سلطه یزیدیان زمان استو باید حسینیان در مقابل آنان بایستند.

?️مهم است که انسان بفهمیم دشمن چه تجویز و القا می‌کند؟
می‌گوید:
صدایت را خفه کن و با پولش چند تا لب بخندان و چند شکم سیر کن.
چون شکم که ساعتی بعد دوباره گرسنه می‌شود و لبخند را نیز خودمان به سرعت مبدل به گریه از بدبختی و ذلالت می‌کنیم؛

اما صدای گذشتگان باقی ماندو تو را عاشورایی کردو صدای تو نیز به آیندگان می‌رسد و آنها را عاشورایی می‌سازد.

?️مهم است که بدانیم;
چرا عزاداری، گریه، مداحی و وعظ در رثای سیدالشهداء علیه السلام، اینقدر آنان را آزار می‌دهد؟!

?️مهم این است که :
برای بصیرت و دشمن شناسی به ویژه در مقابله با جنگ نرم هزینه کنیم.

هنگامی كه در ماجرای كربلا، امام سجّاد عليه السلام را با همراهانش به صورت اسير، وارد دمشق كردند، پيرمردی از اهالی شام نزديك امام سجّاد عليه السلام و همراهانش آمد و گفت: «حمد و سپاس خدای را كه شما را كشت و شهرهای شما را از مردان شما آسوده كرد، و اميرمؤمنان (يزيد) را بر شما مسلّط نمود».
امام سجّاد عليه السلام با آن پيرمرد كه از مسلمانان ناآگاه بود، چنين مناظره كرد:
امام علیه السلام: ای پيرمرد آيا قرآن خوانده‌ای؟
پيرمرد: آری.

امام علیه السلام : آيا معنی اين آيه‌ را به خوبی فهميده‌ای كه خداوند می‌فرمايد: «قُل لا اَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجراً اِلاَّ الْمَوَدَّهَ فِي الْقُربی»: «بگو من هيچ پاداشی از شما بر رسالتم در خواست نمی‌كنم، جز دوست داشتن خويشانم» (شوري/23).

پيرمرد: آری اين آيه‌ را خوانده‌ام.

امام علیه السلام :خويشاوندان پيامبر صلّی الله عليه و آله در اين آيه، ما هستيم. ای پيرمرد!

آيا اين آيه را خوانده‌ای كه در سوره اسراء (آيه‌26) آمده است: وَآتِ ذَالْقُربی حَقَّهُ: «و حق نزديكان را بپردازد»

پيرمرد: آری خوانده‌ام.
امام علیه السلام : خويشان و نزديكان پيامبر صلّی الله عليه و آله در اين آيه‌، ما هستيم.

اي پيرمرد! آيا اين آيه‌ (انفال/۴۱) را خوانده‌ای: وَاعْلَمُوا اَنَّما غَنِمْتُمْ مِنْ شَيء فَاِنَّ لِلّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ وَلِذِی الْقُربی…«وبدانيد هرگونه غنيمتی به شما رسد، خمس آن براي خدا و براي پيامبر صلّی الله عليه و آله و براي خويشاوندان نزديك و … است»

پيرمرد: آری  خوانده‌ام.

امام علیه السلام : خويشان پيامبر صلّی الله عليه و آله در اين آيه، ما هستيم.
اي پير مرد! آيا اين آيه را خوانده‌ای:
اِنَّمايُريُداللهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ اَهْلَ الْبَيْتِ وَيطَهِّركُمْ تَطْهيِرا  :«خداوند فقط می‌خواهد، هرگونه پليدی را از شما خاندان دور كند، و كاملاً شما را پاك سازد» (احزاب/33)

- پيرمرد: آری خوانده‌ام.

امام علیه السلام : ما هستيم آن خاندانی كه خداوند اين آيه (آيه تطهير) را در خصوص ما نازل كرد.

در اين هنگام پيرمرد، ساكت شد و حقيقت را دريافت و آثار پشيمانی از آن‌چه گفته بود در چهر‌ه‌اش آشكار شد، و پس از لحظه‌ای به امام سجّاد عليه السلام گفت: «تو را به خدا آيا شما همانيد كه گفتی؟»

امام علیه السلام : «سوگند به خدا، و به حقّ جدّم رسول‌ خدا صلّی الله عليه و آله ما همان خاندان هستيم».

پيرمرد، با شنيدن اين جمله، منقلب شد و گريه كرد و دست به آسمان بلند نموده و گفت: «خدايا ما از دشمنان جنّی و انسی آل محمّد بيزار هستيم» آن‌گاه در محضر امام سجّاد عليه السلام توبه كرد.

ماجرای توبه اين پيرمرد، به گوش يزيد رسيد.
يزيد دستور اعدام او را داد و آن پير راه يافته را به شهادت رساندند.

منبع:
لهوف، سید بن طاووس، ص ۱۷۷، ۱۷۸

? متن شبهه:
مگر جنگیدن در ماه حرام ،حرمت ندارد پس چگونه امام حسین علیه السلام در ماه محرم که از ماه های حرام است به جنگ یزید رفت و حکم حرمت این ماه را شکست؟؟؟

?پاسخ شبهه:

?️ احترام ماه حرام در برابر کسانی است که آن را محترم بشمارند ، ولی در برابر کسانی که احترام آن را زیر پا می گذارند رعایت آن لازم نیست و مسلمانان حق دارند با آنها وارد پیکار شوند و این در واقع یک نوعی قصاص است .

?️ قرآن می فرماید؛ «ماه حرام در برابر ماه حرام (اگر دشمنان احترام آن را شکستند و در آن با شما جنگیدند شما نیز حق دارید مقابله به مثل کنید) و تمام حرامها قابل قصاص است»?بقره/194

?️ مشرکان مکه می دانستند که جنگ در ماههای حرام از نظر اسلام جایز نیست، به همین دلیل در نظر داشتند مسلمانان را غافلگیر سازند و در ماههای حرام به آنها حمله ور شوند و احیانا گمانشان این بود که مسلمانان به مقابله بر نمی خیزند، آیه مورد بحث به این پندارها پایان می دهد و دستور می دهد که اگر آنها در ماه حرام دست به اسلحه بردند، مسلمانان در مقابل آنها بایستند.(۱)



?️ امام حسین علیه السلام نیز برای جنگ به سوی عراق نرفته بود، بلکه بنا بر دعوت کوفیان رهسپار این مسیر شده بود که در سرزمین کربلا مورد محاصره و حمله سپاه یزید واقع شد و امام نیز چاره ای جز مقابله با آنان و دفاع نداشت .

?️بنابراین این سپاه یزید بود که حرمت و احترام ماه حرام را نگه نداشت چنان که امام رضا علیه السلام فرمود؛ «محرم ماهی بود که در جاهلیت نیز احترام آن حفظ می شد و در آن جنگ نمی کردند اما این امت در این ماه خون های ما را ریختند و حرمت ما را هتک کردند و زنان و فرزندان ما را به اسارت گرفتند…» (۲)
?️ همچنین فرمود؛« این امت حرمت ماه محرم را نگه نداشتند و همچنین حرمت پیامبرشان را نگه نداشتند و در این ماه ذریه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را کشتند …» (۳)
منبع:

* قرآن کریم 

۱. تفسیر نمونه، ج2، ص31

۲. امالی صدوق، ص128

۳. همان، ص130