?شبهه⁉️

با توجه این که قرآن ما را از سبّ و لعن کفار برحذر می دارد، چرا در زیارت عاشورا شاهد لعن و نفرین هستیم؟

?پاسخ شبهه: 

بروز این شبهه به خاطر فرض چند معلوم غلط و در نتیجه حکم ناصحیح می‌باشد. در واقع اصل صورت مسئله غلط است و متأسفانه بسیار نیز مورد سوء استفاده در ضد تبلیغ قرار گرفته و شایع شده است.ابتدا باید معانی «سبّ» و «لعن» را بدانیم تا هر لعنی را سبّ نشمرده و موارد لعن را نیز بشناسیم و سپس باید بدانیم که قرآن کریم نسبت به هر یک چه موضع یا امر و نهی و فرمانی دارد؟

?سبّ، یعنی فحش دادن و ناسزا یا دشنام گفتن. آموزه‌های اسلامی، چه در قرآن و چه در کلام اهل عصمت (علیهم السلام) و چه در سیره و رفتار آنان، با هر گونه «سبّ» و دشنام دادنی مخالف است و به شدت از آن نهی می‌نماید. تا جایی که حضرت رسول اعظم (صل الله علیه و آله) می‌فرمایند: «فحاش به بهشت نمی‌رود».

به ویژه در کلام وحی از فحش دادن به مقدسات و اله‌های کاذب کفار منع شده است و علت اصلی آن چنین بیان شده است که بالتبع آنها نیز متقابلاً به إله و معبود شما فحش خواهند داد، در حالی که او خدای حقیقی است: «وَ لا تَسُبُّوا الَّذينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ كَذلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلى‏ رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَيُنَبِّئُهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ» (الأنعام، 108) شما مؤمنان به آنان كه غير خدا را مى‏خوانند دشنام مدهيد تا مبادا آنها از روى دشمنى و نادانى خدا را دشنام گويند، ما بدين سان براى هر امتى عملشان را بياراستيم و عاقبت بازگشت آنان به سوى پروردگارشان است، و او از اعمالى كه می كرده‏اند خبرشان میدهد.

بدیهی است که از علل اصلی این منع، یکی جلوگیری از حرمت شکنی آن هم نسبت به الله جل جلاله و اعتقاد به او در جامعه است و یکی جلوگیری از هلاکت بیشتر کفار. چرا که فحش به بت یا إله‌ای دروغین و ساختگی، تأثیر خاصی به جز رواج بی‌ادبی در خود و جامعه ندارد، اما فحش به «الله جل جلاله» سبب هلاکت قطعی فحاش می‌گردد و خداوند بندگانش را دوست داشته و رحمان و رحیم است.

?اما معنای لعن به هیچ وجه فحش و ناسزا و دشنام نیست، بلکه «دور دانستن از رحمت الهی» می‌باشد و بدیهی است که انسان‌ها از دو دسته خارج نیستند، یا ظلّ رحمت الهی هستند و یا از دایره‌ این رحمت خارج می‌باشند، که به گروه اول «مرحوم» و به گروه دوم «ملعون» می‌گویند. دشمنان خدا و اسلام سعی دارند در جنگ روانی و تبلیغاتی، حتی شده با ماسک خدا، اسلام، دین، اخلاق و … وارد شوند و با اشاعه‌ی «اما، اگر و شاید»ها، نگذارند مسلمان خط روشن و واضحی داشته و دوست و دشمن را بشناسد و قاطعانه اعلام مواضع نماید! تا بدین سبب جناح مؤمنین و مسلمین تضعیف گردد و دشمن‌شناسی نیز برای آنان میسر نگردد و قلوبشان نسبت به دشمنان رئوف شود. لذا شایع می‌کنند: نباید لعن کرد، از کجا معلوم، شاید او نزد خدا مقرب‌تر و بهتر و عزیزتر است و …!

از رو شاهدیم که خداوند متعال نه تنها گروه‌های خاصی و از جمله ظالمین را در کلام خود «لعن» می‌فرماید، بلکه تأکید می‌نماید که جزای کفار و ظالمین همین لعنت شدن از سوی خدا، ملائکه و جمیع انسان‌ها (از مسلم و غیر مسلم) می‌باشد: «أُولئِكَ جَزاؤُهُمْ أَنَّ عَلَيْهِمْ لَعْنَةَ اللَّهِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعينَ» (آل‌عمران، 87) اينان جز ايشان اين است كه لعنت خدا و ملائكه و همه مردم شامل حالشان گردد.

و نیز می‌فرماید:«إِنَّ الَّذينَ كَفَرُوا وَ ماتُوا وَ هُمْ كُفَّارٌ أُولئِكَ عَلَيْهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعينَ» (البقره، 161) همانا كسانى كه كافر شده و در حال كفر مردند لعنت خدا و ملائكه و همه مردم شامل حال ايشان است‏.

(دقت شود که این لعنت کردن به مسلمین یا شیعیان اختصاص نیافته است، بلکه می‌فرماید جمیع انسان‌ها آنها را لعنت می‌کنند). پس، خداوند متعال نه تنها از «لعن» منع ننموده است و این ادعا جوّی کاذب است، بلکه تصریح نموده است که همه انسان‌ها کفار، مشرکین و ظالمین را لعن می‌کنند و این لعن نیز در طول لعن ملائکه و خداوند متعال است.

?زیارت عاشورا نیز دانشگاه «تولّی و تبری»، یعنی دوست‌شناسی و دشمن شناسی است و بیانیه اعلام مواضع توسط زایر است. چه آن که در سرتاسر زیارت عاشورا، ذکری از مناقب سید‌الشهداء امام حسین علیه‌السلام به میان نمی‌آید، بلکه سراسر اعلام مواضع شخص زایر است. من سلام می‌دهم، من لعنت می‌کنم، من برائت می‌جویم، من تقرب می‌جویم، من از خدا می‌خواهم، من امید توفیق خونخواهی دارم و …، و خلاصه سراسر سخن از «من» و «مواضع من» است و انسان باید بداند که کدام شخص یا گروه یا جبهه‌ای در ظل رحمت است و کدام دچار «لعنت»، یعنی دور شده از رحمت الهی می‌باشد. آن هم در برهه‌ای که این دو گروه مقابل هم ایستاده‌اند. – چه در گذشته و چه در حال.

منبع:

@x_shobhe3

?️یازده حدیث قدسی در فضائل حضرت علی علیه السلام:

 حدیث قُدسی کلامی است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله آن را از خداوند نقل می‌کند، به آن حدیث ربانی و حدیث الهی نیز می‌گویند. در این احادیث، معنی و مضمون از خداوند و الفاظ از پیامبر است؛ مضمون مورد نظر ممکن است به واسطه فرشته و یا الهام و یا القا در خواب به پیامبر منتقل شده باشد. این احادیث معمولا با کلماتی مانند «قال الله» یا «یقول الله» شروع می‌شوند. حدیث قدسی با قرآن تفاوت دارد؛ زیرا قرآن از لحاظ مفهوم و لفظ از جانب خداوند (جل جلاله) است ولی حدیث قدسی فقط مضمونش از جانب خداوند است.

?️در کتاب “امیرالمومنین علیه السلام در کلام چهارده معصوم علیهم السلام “یازده حدیث قدسی روایت میکند که به شرح زیر است:

?️قالَ الله جلَّ جَلَالُهُ: 《یا محمد اقراء علی علی بن ابی طالب امیر المؤمنین فما سمیت بهذا احدا قبله ولا اسمی باحدٍ بعده》ای محمد! علی ابن ابی طالب را امیر المؤمنین علیه السلام بخوان . قبل از او این نام را به کسی نگذارده و بعد از او به کسی نامگذاری نخواهم نمود.[1]

?️《لَو اِجتَمَعَ النَّاسُ کُلُّهُمْ عَلَی وَلَایَهِ عَلِیٍّ علیه السلام مَا خَلَقْتُ النَّارَ》اگر همه مردم بر ولایت حضرت علی علیه السلام می پیوستند آتش جهنم را خلق نمی کردم.[2]

?️《قَد جَعَلتُ عَلِیّاً عَلَماً لِلنَّاسِ فَمَنْ تَبِعَهُ کَانَ هَادِیاً》همانا حضرت علی علیه السلام را علم (نشانه هدایت) قرار داده ام که پیرو او هدایت می یابد.[3]

?️《یا محمد بِکَ وَ بِهِ وَ بِالْأَئِمَّهِ مِنْ وُلْدِهِ أَرْحَمُ عِبَادِی وَ إِمَائِی》ای محمد! به واسطه تو و علی علیه السلام و امامانی که از فرزندان تو هستند به بندگانم رحم می کنم.[4]

?️《أَلَا یَا مَلَائِکَتِی وَ سُکَّانَ جَنَّتِی بَارِکُوا عَلَی عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ علیه السلام حَبِیبِ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله وَ فَاطِمَهَ بِنْتِ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله فَقَدْ بَارَکْتُ عَلَیْهِمَا》آگاه باشید ای فرشتگان و ساکنان بهشتم! همانا من علی علیه السلام حبیب محمد صلی الله علیه و آله و فاطمه دختر محمد صلی الله علیه و آله را مَجد و عظمت دادم و شما پیوسته نسبت به ایشان در این راستا باشید.[5]

?️《به یُقام دینی و تُنفذ احکامی》به واسطه علی علیه السلام دین و دستوراتم بر پا می شود.[6]

?️《وَ بِهِ اُحْیِی عِبَادِی وَ بِلَادِی》به واسطه علی علیه السلام بندگانم و سرزمین های خودم را احیا می کنم.[7]

?️ 《بِهِ یُمَیَّزُ حِزْبُ الشَّیْطَانِ مِنْ حِزْبِی》به واسطه حضرت علی علیه السلام حزب شیطان از حزب خودم مشخص می شود.[8]

 ?️《 لولا علی ما خلقت جنتی》اگر علی علیه السلام نبود، بهشتم را نمی آفریدم.[9]

?️《إِنَ عَلِیّاً إِمَامُ أَوْلِیَائِی》به طور یقین علی علیه السلام امامِ دوستان درگاه الهی است.[10]

?️《لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ نَبِیُ الرَّحْمَهِ وَ عَلِیٌ مُقِیمُ الْحُجَّهِ》معبودی جز الله نیست؛ محمد رسول خدا صلی الله علیه و آله و پیامبر رحمت و حضرت علی علیه السلام بر پا کننده حجت است.[11]


منابع:

۱. جواهر السنیه ، ص ۲۰۴.

۲. امالی صدوق، ص ۶۵۷.

۳. بحارالانوار، ج۳۹، ص ۲۵۳، ح ۲۴.

۴. امالی صدوق، ص ۶۳۲.

۵. روضه الواعظین، ج۱، ص ۱۴۵.

۶ . جواهر السنیه ، ص ۱۸۴.

۷.  همان، ص ۴۶۵.

۸. بحارالانوار، ج۱۸، ص ۳۴۲.

۹.  جواهر السنیه ، ص ۲۱۱.

۱۰. بشاره المصطفی لشیعه النرتضی، ص ۳۵؛ امالی صدوق، ص ۳۰۰.